Głównym zadaniem rodzica jest bycie przewodnikiem, doradcą, a nie przyjacielem czy partnerem. To na dorosłych spada odpowiedzialność wykształcenia w potomstwie umiejętności, norm i hierarchii wartości niezbędnych w dalszym życiu. Rodzina wywiera dominujący wpływ na kształtowanie psychiki małego człowieka, zatem mama i tata ponoszą największą odpowiedzialność za prawidłowy rozwój dziecka. Rolą mądrego dorosłego jest dawać dzieciom to, czego potrzebują, a nie to, czego chcą (oprócz oczywiście rzadkich sytuacji, w których spełniamy jakąś zachciankę dziecka z radością i pełną świadomością). Struktura rodziny powinna zakładać zasadę autorytetu i hierarchii władzy rodzicielskiej, a także zasadę odpowiedzialności za rozwój dziecka. Narzucenie zakazów dzieciom nie jest brakiem szacunku dla ich osoby, ale jest wyrazem naszej troski o ich harmonijny rozwój. Błędne myślenie o całkowitej równości praw w domu rodzinnym (plus coraz częstsze wychowywanie w myśl zasady, iż „dziecko powinno być w centrum życia rodzinnego”), powoduje szereg dysfunkcjonalnych zachowań w późniejszym rozwoju dziecka, również poza środowiskiem domowym. Dzieci mają pełnię „praw obywatelskich”, w przeciwieństwie do udręczonych w swej roli rodzicielskiej mamy i taty. Ten brak równowagi między odpowiednią dawką wymagań (rozumianych jako pewnego rodzaju stanowczość i kontrola) a czułą miłością (rozumianą jako wsparcie) jest coraz częściej przez specjalistów uważany jako jedną z przyczyn zakłócających prawidłowy rozwój dziecka i prawidłowe funkcjonowanie rodziny. Dziecko powinno oczywiście wyrażać inicjatywę, mieć swoje zdanie, a rodzice powinni brać je pod uwagę. Zgoda na to, by w rozsądnych granicach dzieci decydowały o sobie, jest niezmiernie ważną lekcją życia, wytwarza też tzw. samoregulację w dziecięcym zachowaniu, poczucie odpowiedzialności za własne decyzje, uczy konsekwencji.

1. Moja rodzina w ujęciu teorii systemowej.
2. Podejście do wychowania dziecka – autorytarne, liberalne, demokratyczne.
3. Dopuszczanie dziecka do współudziału w życiu rodziny – wypracowanie porozumień i wprowadzanie zasad.
4. Rola słuchania w procesie komunikacji.
5. Modelowanie zachowań versus system norm i zakazów.
6. 10 przykazań dobrego rodzica.
7. Jak nas widzą nasze dzieci. Dziecko w rodzinie dysfunkcjonalnej.
8. Edukacja seksualna dla rodziców.

Zajęcia 1,5 godz. na za sadzie warsztatów prowadzonych w formie zabawy, pracy kreatywno-artystycznej, dyskusji, burzy mózgów i krótkiego wykładu. Uczestnikami – rodzice.